Job 4
1 “Toen antwoordde Elifaz, de Themaniet, en zeide: ”
2 “Zo wij een woord opnemen tegen u, zult gij verdrietig zijn? Nochtans wie zal zich van woorden kunnen onthouden? ”
3 “Zie, gij hebt velen onderwezen, en gij hebt slappe handen gesterkt; ”
4 “Uw woorden hebben den struikelende opgericht, en de krommende knieen hebt gij vastgesteld; ”
5 “Maar nu komt het aan u, en gij zijt verdrietig; het raakt tot u, en gij wordt beroerd. ”
6 “Was niet uw vreze Gods uw hoop, en de oprechtheid uwer wegen uw verwachting? ”
7 “Gedenk toch, wie is de onschuldige, die vergaan zij; en waar zijn de oprechten verdelgd? ”
8 “Maar gelijk als ik gezien heb: die ondeugd ploegen, en moeite zaaien, maaien dezelve. ”
9 “Van den adem Gods vergaan zij, en van het geblaas van Zijn neus worden zij verdaan. ”
10 “De brulling des leeuws, en de stem des fellen leeuws, en de tanden der jonge leeuwen worden verbroken. ”
11 “De oude leeuw vergaat, omdat er geen roof is, en de jongens eens oudachtigen leeuws worden verstrooid. ”
12 “Voorts is tot mij een woord heimelijk gebracht, en mijn oor heeft een weinigje daarvan gevat; ”
13 “Onder de gedachten van de gezichten des nachts, als diepe slaap valt op de mensen; ”
14 “Kwam mij schrik en beving over, en verschrikte de veelheid mijner beenderen. ”
15 Toen ging voorbij mijn aangezicht een geest; hij deed het haar mijns vleses te berge rijzen.
16 “Hij stond, doch ik kende zijn gedaante niet; een beeltenis was voor mijn ogen; er was stilte, en ik hoorde een stem, zeggende: ”
17 Zou een mens rechtvaardiger zijn dan God? Zou een man reiner zijn dan zijn Maker?
18 “Zie, op Zijn knechten zou Hij niet vertrouwen; hoewel Hij in Zijn engelen klaarheid gesteld heeft. ”
19 “Hoeveel te min op degenen, die lemen huizen bewonen, welker grondslag in het stof is? Zij worden verbrijzeld voor de motten. ”
20 “Van den morgen tot den avond worden zij vermorzeld; zonder dat men er acht op slaat, vergaan zij in eeuwigheid. ”
21 “Verreist niet hun uitnemendheid met hen? Zij sterven, maar niet in wijsheid. ”